Во претходните два дела (Дел 1, дел 2) од серијалот зборувавме за контроверзиите околу дел од практиките за монетизација во гејминг индустријата, особено за т.н. Loot boxes, и дека одредени земји и критичари ги сметаат како коцкарски елементи во игриците кои треба да се регулираат/забранат.

Во моментов, не постојат убедливи истражувања кои докажуваат дека Loot boxes/„кутиите со награди“ создаваат зависност кај играчите. Сепак, постои широко незадоволство помеѓу гејмерите од овие практики кое го турка пазарот кон саморегулација и експериментирање со разни решенија.

2-3 збора за саморегулација

Она што е битно пред да се осврнеме на саморегулацијата во гејминг индустријата е да разбереме дека НЕ ПОСТОИ НЕРЕГУЛИРАН ПАЗАР – станува збор за семантика.

Сите пазари, на еден или друг начин, се регулирани – имаат правила на однесувања кои креираат одреден regularity и предвидливост во квалитет и цена. Прашањето е КОЈ ги креира правилата – политичарите и бирократијата која вообичаено немаат skin in the game или потрошувачите и самите фирми односно пазарот преку конкуренција, транспарентност и други активности. 

ИТ секторот традиционално е релативно слободен и оставен на саморегулација

ИТ секторот традиционално е релативно слободен, со минимална регулација – што е една од причините за неговиот огромен бум, секаде. Еден од првите предизвици со кој се соочи ИТ индустријата беа контроверзиите за наводното насилство кое го предизвикуваат игриците во 90тите. Во оваа битка ИТ индустријата покажа зрелост и ја „претрка“ Државата со тоа што почна самата да си го регулира и решава проблемот, со се’ уште актуелниот систем на рејтинг на содржина на американската гејминг асоцијација Entertainment Software Rating Board – ESRB (ЕУ има слична асоцијација: The Pan-European Game Information).

Што прави ERSB?

За почеток, ERSB има детален сеопфатен систем за рејтинг на содржините во игриците кој им помага на родителите да знаат какви игрици играат нивните деца. На пример, игрици кои се сметаат дека содржат елементи на „вистинско коцкање“ имаат ознака Adults only.

Во случајот на Loot boxes, ERSB има засега заземено став дека не станува збор за коцкање бидејќи во било кој случај играчите добиваат некаква награда. Без разлика, ERSB е свесна за улогата на саморегулацијата („we strongly believe that the industry’s robust, self-regulatory efforts remain the most effective way to address these important issues, and that system has a proven and long record of doing so”) и веќе превзема големи чекори. На пример, од фебруари 2018 секоја игрица која содржи микротрансакции со реален кеш содржи посебен label (in-game purchases), а родителите имаат пристап до посебен сајт кој им помага да ги мониторираат трошењата на децата во гејмање.

Пазете, контроверзиите околу микротрансакциите излегоа во ноември 2017 година, а веќе на почетокот на 2018 ERSB имаше превземено саморегулативни активности. Споредете го ова со пристапот преку Државата која иако теоретски (!) има моќ да забрани/регулира било што, кога сака, реалноста е многу поинаква – бавност, тромост, лоби интереси илјада кој го комплицираат целосно процесот и ја истиснуваат саморегулацијата.

Наравоучение

Ако не се замараш со политика, политиката се замара со тебе. Нема бегање.

Или ИТ индустријата ќе се саморегулира и ќе наоѓа начини како да ги корегира сопствените спорни практики – без разлика колку истите се навистина штетни – или пак ќе настапи Државата на сцена. И ќе искомплицира се.

Изборот е на гејмерите и ИТ индустријата како едно од последните релативно слободни економски „зони“.

Претходна статија2.000 тркачи на бул. Илинден како дел од Skopje Run 10K
Следна статија25 години Мотоцентар – прв избор за гуми
Крипто-ентузијаст и љубител на СФ и хорор стрипови.